Katy Perry

Μετά απο δυο 3.5αρια σε  album της πιστεύεις σε παίρνει να την αποκαλείς πια Μπάρμπαρα ; 

Kostas_1 έγραψε:Μετά απο δυο 3.5αρια σε  album της πιστεύεις σε παίρνει να την αποκαλείς πια Μπάρμπαρα ; 

Εντάξει θα ήταν πολύ άδικο αν στο Teenage Dream και στο Witness έβαζα λιγότερο.

Για το smile έχω περιέργεια.

Ακόμα και εγώ που το έχω ακούσει τόσο πολύ δεν έχω καταλήξει σε βαθμό και που το κατατάσσω στην δισκογραφία της.
Και αυτό γιατί ενώ μου αρέσουν όλα τα κομμάτια κάτι με κλωτσάει και δεν έχω καταλάβει τι.

Περιμένω να δω την κριτική σου για εκεί Χρήστο. Χωρίζεται σε 4 (!) parts, το είχε επιβεβαιώσει η ίδια λίγο αφότου βγήκε.

Steliosg έγραψε:Επιτέλους ένας άνθρωπος εδώ μέσα που κατάλαβε τι εστί Witness.
Και μάλιστα ο πρώην χέυτερ (χαχα) της Katy. 
Χρήστο *καρδούλα*.

Για πες; έχει φάει κράξιμο; Γενικά πως τα πήγε το album; οι φανς φαντάζομαι το έχουν νο1;

ChristosSav έγραψε:

Steliosg έγραψε:Επιτέλους ένας άνθρωπος εδώ μέσα που κατάλαβε τι εστί Witness.
Και μάλιστα ο πρώην χέυτερ (χαχα) της Katy. 
Χρήστο *καρδούλα*.

Για πες; έχει φάει κράξιμο; Γενικά πως τα πήγε το album; οι φανς φαντάζομαι το έχουν νο1;

Εδώ μέσα ναι.
Φλοπ το ανεβάζουν, τρας (οριακά) το κατεβάζουν.

Οι φανς στην πλειονότητά τους είναι μεταξύ PRISM και Witness. Και λίγοι One Of The Boys.
TD κανένας. 

Θα σου απαντήσω μετά αναλυτικά στο ριβιού και θα σου πω πως τα πήγε.

Steliosg έγραψε:Για το smile έχω περιέργεια.

Ακόμα και εγώ που το έχω ακούσει τόσο πολύ δεν έχω καταλήξει σε βαθμό και που το κατατάσσω στην δισκογραφία της.
Και αυτό γιατί ενώ μου αρέσουν όλα τα κομμάτια κάτι με κλωτσάει και δεν έχω καταλάβει τι.

Περιμένω να δω την κριτική σου για εκεί Χρήστο. Χωρίζεται σε 4 (!) parts, το είχε επιβεβαιώσει η ίδια λίγο αφότου βγήκε.

Smile αύριο γιατί έχω πάθει overdose
Και τα κλιπς του Witness μάλλον αύριο θα τα δω τελικά.

Τώρα ακούω μεμονωμένα κάποια κομμάτια που μ άρεσαν. Εντάξει μάλλον θα μπει στην δισκοθήκη μου νομίζω. Και τέλειο εξώφυλλο btw.

Το witness δεν το έχω ακούσει ολόκληρο. 
Αλλα εχει για εμενα ενα απο τα καλυτερα τραγούδια της (απο όσα ξέρω δηλαδή) το Chained to the rythm. 
Καλα και το Bon appetit είχα ψιλό λιώσει. 
Το swish swish όντως τρας μου ειχε φανεί.

Steliosg έγραψε:

15/15

Αχ...Witness μου...

Τι να πρώτο πω. Βγήκε αμέσως μετά το PRISM. Αφού τελείωσε το PRISMATIC World Tour είπε ότι ήθελε να κάνει ένα μεγαλύτερο διάλειμμα μέχρι το next album cycle γιατί ήθελε να πειραματιστεί και να δοκιμάσει νέα πράγματα. Και έτσι έγινε. Πήρε τον χρόνο της και κάπου στο 2016 (ένα χρόνο πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ) άρχισαν οι φήμες και τα leaks.

Βγήκε το Rise (standalone single) για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ήταν ένα φοβερό track. Στην αρχή όλοι νομίζαμε τότε ότι ήταν το lead αλλά καμία σχέση. 

Το πλάνο του lead single για το άλμπουμ ήταν ΕΝΤΕΛΏΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΌ. Ποιο ήταν αυτό; Να έβγαινε το title track ως lead single. 
Όλα ανατράπηκαν με τις εκλογές το 2016 στην Αμερική. Για πρώτη φορά, εξαιτίας της νίκης του Trump - στην οποία η Katy ήταν κατά, αποφάσισε να κάνει political statement μέσω της μουσικής της. 

Έτσι λοιπόν έγραψε το Chained To The Rhythm και βγήκε ως το lead single με political statement από την ίδια και την ομάδα της. 
"Let's call this era purposeful pop" - Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της όσο δίκιο και να είχε που το έκανε μεν από την μία. Δεν χρειαζόταν να κάνει αυτή την δήλωση. Ήταν η αρχή του τέλους.

Βγαίνει, σπάει τα τότε ρεκόρ των ημερήσιων streams στο Spotify κλπ αλλά μακροπρόθεσμα δεν έγινε το SMASH HIT SINGLE όπως τα προηγούμενα 3 lead singles της. Πήγε πολύ καλά και είναι big hit worldwide αλλά είναι εμφανές το underperfomance του για τα standards της.

Αργότερα, σκάει ως 2ο single το Bon Appetit με τους Migos. 
Εδώ να ξέρετε ότι η ίδια ΔΕΝ επιθυμούσε την συμμετοχή τους στο τραγούδι αλλά η δισκογραφική της την πίεσε. Υπάρχει και solo version του τραγουδιού που λίκαρε στο YT. Στο μεταξύ κόβει εντελώς κοντό το μαλλί της και το κάνει αγορέ. Τότε ξεκίνησε το παράλογο hate train απέναντί της. Ήταν ήδη ευάλωτη από τα σχόλια κατά της για το political statement μέσω του CTTR τύπου "Είσαι pop star και θέλουμε να σε ακούμε να τραγουδάς - όχι να λες τις πολιτικές σου απόψεις κλπ" και με το κούρεμα ήρθε και έδεσε το τέλειο κράξιμο.

Δεν έφταναν όλα αυτά, φτάνει η εμφάνιση της στο SNL όπου θα τραγουδούσε το Bon Appetit με τους Migos. Και ενώ είναι όλα έτοιμα για να βγει στην σκηνή μαζί τους, όταν έμαθαν ότι θα υπάρχουν drag queens αρνήθηκαν να βγουν μαζί της. Έτσι αναγκάστηκε να αλλάξει εντελώς την εμφάνιση και απλά να αυτοσχεδιάσει. Υπάρχει στο YT και φαίνεται πόσο άβολο είναι αφού ήταν απλά αυτοσχεδιασμός. Μαντέψτε ποιος έφαγε backlash για αυτό. Η ίδια. Αντί να την στηρίξουν την έκραξαν για τις κινήσεις της κλπ ενώ οι τυπάδες απλά την κατέστρεψαν 5 λεπτά πριν βγει να τραγουδήσει. 

Ε κάπου εκεί ξέφυγε η κατάσταση, χώρισε και με τον Orlando τότε και έπαθε κατάθλιψη. 

Η δισκογραφική της προσπαθώντας να μαζέψει τα ασυμμάζευτα απέσυρε το Bon Appetit από το ράδιο και από official single έγινε promo single (jesus). 

Τρίτο single το Swish Swish που ήταν πάλι επιλογή της δισκογραφικής της. Δεν υπολόγιζαν όμως για ποιον ήταν το τραγούδι... Για την Taylor με το feud που τότε ήταν στο peak του. 

Ε δεν θα πω παραπάνω. Η απόλυτη καταστροφή. Επήλθε και το κλιπ που ήταν επίτηδες meme και καλά ως απάντηση στα media κλπ αλλά της έκανε περισσότερο κακό.

Και πολλά άλλα που δεν ανέφερα γιατί πραγματικά θα γράψω άρθρο στο τέλος.

Συνοπτικά ως προς τα τσαρτς... @ChristosSav το άλμπουμ δεν φλόπαρε αντικειμενικά. Τα πήγε καλά απλώς για τα δεδομένα της Katy που έσκιζε με τις προηγούμενές της δουλειές θεωρείται μεγάλο decline.
Τα singles πάντως (εξαιρείται το H3Y) είναι πασίγνωστα παγκοσμίως και τα ξέρουν και οι πέτρες. Το άλμπουμ δεν πούλησε ιδιαίτερα αλλά τέσπα.
Γενικά η όλη φάση ήταν τόσο τράτζικ και άδικη για την Katy και το άλμπουμ.
#justice

Θυμάμαι εκεινο το era είχε κάνει και μια εμφάνιση στα Brit awards (?) που παρουσίαζε τραμπ και Τερέσα Μέι ως κάτι τεράστιες μαριονέτες και εκεί πολλοί της είχαν υποκλιθεί αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι την έκραζαν. Γενικά το πήγε απότομα στο πολιτικό σχόλιο και αυτό ίσως ξένισε πολλούς.

Αλλά δεν αποδίδω εκεί το εμπορικό decline. Πιστεύω ότι απλά ο κόσμος βαριέται και αν κανεις κάτι να ξεχωρίσεις από το mold αρχίζει να σου πετάει hate έτσι στο άκυρο. Ε η Katy τότε δεν ήταν και πολύ καλά από ότι φαινόταν οποτε έδινε λίγο πάτημα που κ που σε συνδυασμό και με όλα όσα είπες. Πολλά μέτωπα ταυτόχρονα.

Βέβαια να προσθέσω και κάτι ακόμα… ομολογώ ότι αν δεν ήμουν στο φόρουμ ή στο Stan Twitter δεν θα είχα στο μυαλό μου την καριέρα της τώρα όπως την έχω. Δεν θα μου είχε περάσει στο μυαλό κάποιο decline. Ναι οκ δεν τσαρταρει και παίζει τόσο τρέλα αλλά αυτό είναι και λογικό. Δεν γίνεται κάθε άλμπουμ που βγάζεις να είναι τοπ συνέχεια. Ως λοκαλ που την ακουει από επιλογή, τα τελευταία της single και άλμπουμ τα άκουσα στην ποσότητα που άκουγα και όλα τα προηγούμενα της.

@Steliosg δεν ήξερα τίποτα απ' όλα αυτά. Εκτός από τον Orlando αχχααχαχα.
Και από την μια καλύτερα που δεν τα ήξερα από πριν, γιατί γενικά πιστεύω ότι ένα album καλό είναι να το ακούμε όσο πιο 'καθαρά' γίνεται χωρίς το τριγύρω buzz. Βέβαια τώρα που το άκουσα, όλες αυτές οι πληροφορίες είναι φουλ χρήσιμες, οπότε thank you.

Κι επειδή θα σκάσω,
@oberlina
@Leonidas
@Filippos
γνώμη για witness ή ότι θυμάστε;

Και μένα μου αρέσει πολύ το Witness. Άξιζε να έχει την επιτυχία των προηγούμενων album της.

Ωραία παραγωγή και κάτι διαφορετικό για την Katy. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έφαγε τόσο hate. Εμένα και τα singles μου είχαν αρέσει αρκετά τότε. Θα μπει κι αυτό στη λίστα για revisit. 
Σίγουρα προτιμώ το Teenage Dream βέβαια.

@ChristosSav τι έγινε με το Smile? 

Steliosg έγραψε:@ChristosSav τι έγινε με το Smile? 

Είμαι στην δεύτερη ακρόαση ήδη. Στην πρώτη έκανα και κάτι δουλειές ταυτόχρονα. Loading πάντως πολύ σύντομα.

Smile

Υπάρχει ενδιαφέρον κι εδώ. Και εξηγούμαι, αναλυτικά:


Το Never Really Over το αισθάνθηκα σαν γέφυρα της παλαιότερης Μπάρμπαρα με αυτήν την era. Θα εξηγήσω στο τέλος πως το εννοώ. Ευχάριστο κομμάτι πάντως και αρκετά εύηχο.

Cry About It Later: Ωραίος ήχος. Πλέον αντί να κρεσεντάρει στα ρεφρέν -όπως συνήθιζε δομικά τόσα χρόνια- αρχίζει και επενδύει στην παραγωγή και στο μπιτ περισσότερο. Ξεκάθαρος απόηχος του Witness τέτοιες παραγωγες. Το συγκεκριμένο αν και όχι κάτι το ιδιαίτερο, μου ψιλοκόλλησε με αυτόν τον επαναλαμβανόμενο τίτλο και στην δεύτερη ακρόαση μέχρι που μ αρεσε.

Teary Eyes:
Beach bar vibes αν είναι καλοκαίρι. Smooth dance κομμάτι δηλαδή. Το βάζω στα fillers του album. Η παραγωγή παραμένει ανώτερη από ολόκληρο το One Of The Boys πχ.

Daisies:
Αυτό κάτι μου θυμίζει. Μου το είχε βάλει κάποιος στο challenge; Πείτε το να ξέρω να μην γίνομαι ρόμπα. Τελοσπαντων αν μου το έβαλε κάποιος, λειτούργησε και αυτό ως grower. Από τις λίγες φορές που το κρεσεντο της Μπάρμπαρα κατά την διάρκεια του κομματιού μου λειτούργησε κανονικά. Ωραίο κομμάτι και μου ήταν και αρκετά οικείο. Και μ αρέσει κάπως που τελειώνει αιφνιδιαστικά. Το κρατάω.

Resilient:
Το δεύτερο κομμάτι που εντασσω στα fillers. Ο λόγος είναι ότι ενώ είναι πολύ οκ κομμάτι, δεν έχει κανένα στοιχείο να το κάνει memorable. Ή που θα είσαι κάποιος φαν που λιώνει τον δίσκο και ψάχνει συνεχώς να ανακαλύψει νέα πράγματα στο album, ή θα είσαι ο συνθέτης του κομματιού. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο τρόπο να το θυμάται κανείς. Ωραία στοιχεία στην μελωδία παρ όλα αυτά. Προσγειωμένη παραγωγή με καθαρά φωνητικά.

Not The End Of The World:
Μου άρεσε και στη πρώτη και στην δεύτερη ακρόαση. Πολύ ωραία παραγωγή και πολλά ωραία elements από πίσω. Ωραίος δρόμος. Νομίζω δεν έχει ξαναπεί τέτοιο κομμάτι που να έχει τέτοια προσέγγιση στα κουπλέ. Που να νομίζεις δηλαδή ότι σχεδόν ραπάρει αλλά χωρίς να ραπάρει. Μου άρεσαν και κάποια φωνητικά που ήταν κρυμμένα μέσα στο κομμάτι. Όπως και η μελωδία. Γενικά το ξεχώρισα κάπως.

Smile:
Αυτό το κομμάτι νομίζω πως ήταν το πιο αδιάφορο σε σχέση με τα υπόλοιπα. Δύσκολα θα το θυμάμαι μετά την ακρόαση. Δεν ξέρω γιατί επιλέχθηκε και για τίτλο του album. Στέλιο i need your info.

Champagne Problems: Από τα κομμάτια που επίσης κρατάω. Πολύ ωραίο vibe και το άκουσα φουλ ευχάριστα. Δεν το ήξερα σαν κομμάτι και μου έκατσε από την πρώτη κιόλας ακρόαση.

Tucked:
Το ίδιο με το από πάνω. Καταλαβαίνω γιατί το ένα κομμάτι ακολουθεί το άλλο. Μιας κι έχουν αρκετά κοινά στοιχεία στην παραγωγή. λιγότερο memorable σε σχέση με το παραπάνω αν και αυτά τα 'na na na na' είναι πολύ catchy. Επίσης το κρατάω για να επιστρέψω κάποια στιγμή.

Harleys In Hawaii:
Το καλύτερο του album θεωρώ. Σίγουρα παίζει ρόλο ότι το ήξερα αλλά νομίζω πως αν το album έχει κάποιο κομμάτι πρόταση, αυτό είναι το Harleys In Hawaii. Μου αρέσει που επίσης το ρεφρέν είναι πιο smooth από τα κουπλέ και πάλι έχει δοθεί προσοχή στην παραγωγή και είναι αυτή που του πρέπει χωρίς να είναι loud. Μου αρέσει που ακούμε και μια Harley πριν την γέφυρα η οποία είναι κολλητική. Thumbs up. Το κομμάτι έτσι κι αλλιώς βρίσκεται εδώ και κάποιο καιρό σε palylist μου.

Only Love:
Αυτό το κομμάτι θα μπορούσε να είναι της Τούλας. Ευχάριστο και εύηχο όπως τα περισσότερα αλλά αν εξαιρέσεις την φράση Only Love που επαναλαμβάνεται και γίνεται κάπως memorable στα αυτιά μου, το υπόλοιπο δεν το θυμάμαι.

What Makes A Woman:
Ανατροπή στο κλείσιμο του album. Ένα acoustic κομμάτι με μια κιθάρα. Το οποίο στην πορεία ντύνεται και ενορχηστρώνεται με τέτοιο τρόπο που να ταιριάζει στο album. Ωραίο ήταν για κλείσιμο. Κομμάτι σφηνάκι με διάρκεια οριακά λίγο παραπάνω από δύο λεπτά.

Κλείνοντας να πω ότι έχω mixed feelings γι'αυτό το album. Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω όπως μπορώ: αισθάνθηκα ότι πρόκειται για κάποιο best of από b-sides κομμάτια της Μπάρμπαρα που δεν κατάφεραν να μπουν σε κάποιο album στο παρελθόν και η εισαγωγή όλων αυτών είναι το Never Really Over. Σίγουρα το σύνολο των κομματιών το δένει η παραγωγή σε μια πρώτη ανάγνωση αλλά ουσιαστικά το album μοιάζει να εχει κάποιο θέμα δομής και ενότητας. Σίγουρα του λείπει το εκτόπισμα όλων των προηγούμενων αλλά το προτιμώ από το One Of The Boys πχ γιατί τουλάχιστον εδώ δεν έχουμε φασαρία

Θα βάλω 2,5 φράουλες.

Τελείωσα την δισκογραφία της Μπάρμπαρας. Ήρθε και αυτή η στιγμή. Σχεδόν απίστευτο μου φαίνεται. Αν και κάπως νωρίς, θα πω ότι κρατάω το Witness και ακολουθεί το Teenage Dream.

Σπόιλερ:

Πολύ λογικά όλα όσα έγραψες και έπιασες αρκετά από μόνος σου που ως μη φαν - πόσο μάλλον πρώην hater - δεν περίμενα να πιάσεις.

Λοιπόν... το άλμπουμ χωρίζεται σε 4 υπο-ενότητες (είναι η διαδρομή από την κατάθλιψη μέχρι το να ξανά βρει το χαμόγελο (smile) της - εξού και ο τίτλος @ChristosSav):

Never Really Over - Cry About It Later - Teary Eyes (Pain/Crying etc πολύ χονδρικά)
Daisies - Resilient - Not The End Of The World (Resilience/Gratitude)
Smile - Champagne Problems - Tucked (Healing)
Harleys In Hawaii - Only Love - What Makes A Woman (Love)

Το άλμπουμ ξεκινάει με πρώτο στίχο "I'm losing my self control". Όπως πολύ σωστά κατάλαβες Χρήστο σχετίζεται με την προηγούμενη έρα και όσα πέρασε.
Τελειώνει με μια μικρή φράση σαν outro στο WMAW "There it is, Katheryn" δηλ. λέγοντας στον εαυτό της ότι εφόσον βρήκε την αγάπη και γέννησε την κόρη της she got her smile back.

Το Only Love όντως θα μπορούσε να έχει ερμηνευτεί από την Swift.

Το NTEOTW είναι το προσωπικό μου αγαπημένο Χρήστο για τους ίδιους λόγους που ανέφερες. 

Α και το WMAW πιστεύω ήταν στοχευμένα μικρό γιατί περισσότερο λειτουργεί ως outro του άλμπουμ παρά ως κανονικό song για μένα.
Αυτά νομίζω.